www.starozytnyhogwart.fora.pl

Victor Howlett

Pokój umiejscowiony był na pierwszym piętrze. ściany pokryte były ciemnym fioletem, a podłoga, zrobiona z mahoniu, nadawała w zestawieniu efekt mroku. jedynym wyjątkiem był wielki, namalowany feniks na środku podłogi, który zdawał się skupiać energię całego pomieszczenia. Naprzeciw drzwi znajdowało się duze okno, przez które światło wpadało swobodnie do pokoju. Szafa oraz spora kanapa znajdowały sie w rogu.. W połowie, pod przeciwległą ściana znajdowało sie przestronne lóżko, z baldachimem. W nocy, swiatlo zaznaczało swoją obecnośc za pomoca wiszącej w powietrzu papierowej lampy, która, mając lekkie wzorki zdawała się rzucać cienie na poszczególne zakątki pomieszczenia. Tuż obok szafy była jeszcze mała gablota, gdzie wisiały dwa japońskie miecze: pamiątka należąca do małzeństwa z ich podroży poślubnej.

Victor Howlett

----------------------------------------------------------------
Victor rozpakowywał swoje ciuchy do końca. Ograniczał uzycie różdzki od jakiegoś czasu. Stosunki z Anna miał neutralne, a chciał cos porobić, dla czystej satysfakcji. Gdy skończył, rzucił koszulę i spodenki na łózko, po czym przebrał się w letnia odzież. Gdy zapinał spodnie, usłyszał za sobą kroki.

Anna Valerius Howlett

Do komnaty weszła Anna. Stanęła w drzwiach i przyjrzała się mężowi
- twoja matka i babka tu są..- oznajmiła wchodząc, po czym zamknęła drzwi

Victor Howlett

Victor odparł:- Widze, po Twojej uradowanej mince, Kochanie.....-zapiał pasek i wsunał stopy w klapki:- Caly czas stróżujesz przy małym, moze troche odpoczniesz?-spytał. Nie docierało do Niego w pełni ze Anastazja i Daphne tu są, musiał je zobaczyć na własne oczy.

Anna Valerius Howlett

- nie muszę odpoczywać, ale może faktycznie dam Kate trochę więcej spokoju, w końcu to ona jest matką a nie ja..- zgodziła się siadając na brzegu łóżka - Eve mnie martwi Victorze..- zmieniła temat, omijając tym samym rozmowę o Anastazji i Daphne

Victor Howlett

Victor odwrócil sie do niej, ale nie patrzył na Nia:- Moja siostra...... widze, ze jest zmęczona..... ale troche odpoczynku dobrze jej zrobi....chyba, ze jest cos jeszcze....-dodał przenosząc wzrok na żonę.

Anna Valerius Howlett

- słyszałam, jak mówiła Twojemu ojcu, że ma problemy z przemianą..- odpowiedziała i rozłożyła się wygodnie na łóżku

Victor Howlett

Victor spytał powaznie:- Mówisz to serio? Była tego pewna, ze to nie chwilowy stres?-zaczał krązyc po pokoju:- Gabriel i tata Ja zbadaja.... w międzyczasie, powinna duzo odpoczywać...... to sie prawie nigdy nie zdarzało.....-szepnal do siebie. Potem usiadł na łózku obok swojej żony:- zamierzasz tu siedzieć sama?-spytał.

Anna Valerius Howlett

- tak..- odparła od razu - odpocznę..- dodała zaczepnie po czym przymknęła oczy

Victor Howlett

Victor ścisnal wargi, by nie powiedzieć czegos zlosliwego:- Jak sobie chcesz......-wyprostował sie i schowal różdżke do kieszeni:- Jak dla mnie..... to za niedługo wieczór..... więc pewnie pójdziesz polować.....-rozpial koszule do polowy i odgarnąl wlosy:- zajmę się wtedy swoimi sprawami.

Anna Valerius Howlett

- nie..jadłam wczoraj..- oznajmiła - przecież Ty cały czas zajmujesz się swoimi sprawami..nie będzie to dla Ciebie żadna odmiana..- dodała rozeźlona - jeśli Twoja matka, lub dziadek będą usiłowali chociażby dotknąć mojego wnuka to nie ręczę za siebie..- zakończyła swój wywód wpatrując się w niego wojowniczo

Victor Howlett

Victor spojrzał na Nia:- Są moja rodzina, to rowniez ich rodzina. Pogódx sie z tym. To nie jest wojna. -przez chwile zmagali sie spojrzeniami, po chwili Victor odwrócil swoje:- Zajmuje sie swoimi sprawami, bo one mnie nie ignorują....-dodał cierpko:- Nie wiem, co zrobiłbym, gdybym miał taka samą historie. Moze nie byłbym lepszy.-pochylił się nad Nią:- Ale nie będe odmawiał prawa własnej rodzinie.

Anna Valerius Howlett

- może i bym Cię nie ignorowała, gdybyś mnie nie zostawił samej na tak długo..i nie przyjmuje żadnych wyjaśnień..- zakończyła tą dyskusję - zajmuj się swoimi sprawami..a własną rodzinę, która właśnie się rozpada możesz olać..- syknęła i opuściła komnatę trzaskając z taką siłą, że drzwi pękły na pół

Victor Howlett

Victor machnął różdzka i drzwi scaliły sie z powrotem. Wściekły pobiegł na korytarz i rozejrzał sie, ale Anny juz nie było. Usiadł na łózku i syknał:- Rozpada.....po tych wszystkich rzeczach, które się dowiedziałem...nie jestem pewien, czy kiedykolwiek Ja z Toba tworzyłem.....- zakończył zirytowany do granic. Słowa same wyleciały mu z ust, pod wplywem emocji. Nie obchodziło go, ze niedawno miał urodziny. I że prawie wszyscy o tym zapomnieli. No, najwazniejsi pamiętali. Ale Anna nie. temat Anny i Vlada tez wciaz go bolał. Chyba najbardziej. wreszcie sprzeczka rodzin. Oddychając cięzko wymyslał przekleństwa, które mógłby wypowiedziec na glos, ale po paru głebokich oddechach, ukryl twarz w dloniach.

Evelynn Monrou

Eve z polecenia rodziny ruszyła odpocząć. Postanowiła odłożyć do jednak na później i wybrać się na przechadzkę po posiadłości. Właśnie tak znalazła Victora

- co się dzieje braciszku? - spytała kucając przy mężczyźnie