www.starozytnyhogwart.fora.pl

Valerian Lestrange

- ja nie..ale może dlatego, że mam specyficzne poczucie humoru..- odparł prostując się - czy Ty Rosalie wrócisz do mojej komnaty ?...proszę..- dodał z teatralną słodkością

Rosalie Lestrange

-Po co mam wracać do Twojej kanapy? - spytała, mrużąc lekko oczy. Z chęcią już dawno by to zrobiła, ale wolała jeszcze chwilę się pozłościć.

Valerian Lestrange

- ale ja nie mówiłem nic o kanapie..chociaż jak chcesz to mogę wstawić..- odparł usłużnie

Rosalie Lestrange

-Bo mnie rozpraszasz! Do komnaty miało być.. - warknęła, z ledwością opanowując drgające kąciki ust. - Jaki uprzejmy się robisz.

Valerian Lestrange

- bo jak chcę to potrafię..- westchnął po czym porwał ją na ręce i przerzucił sobie przez plecy po czym ruszył do komnaty - pomogę Ci w podjęciu decyzji..- odparł krocząc nieśpiesznie

Rosalie Lestrange

-Puść mnie, Ty szalona pijawo.. - jęknęła, kiedy jej głowa znalazła się na wysokości dolnej partii pleców. - Czasem jesteś jak dziecko! Po co ta szopka?

Valerian Lestrange

- nic na to nie poradzę, że denerwujesz się tak uroczo jak moja matka..ją też lubię denerwować..moją siostrę również..takie małe hobby..- mruknął stawiając ją na łóżku gdy byli już w komnacie.
Drzwi zapieczętował zaklęciem i spojrzał na Rose po czym wskazał na stolik. Znajdowała się na nim taca. Na niej z kolei tosty francuskie, sok pomarańczowy i partia owoców - z tego co wiem nie przepadasz za chińszczyzną..- dodał zasiadając w fotelu i obserwując przy tym jej wyraz twarzy

Rosalie Lestrange

Rosalie przechyliła lekko głowę i spojrzała na niego z rozbawieniem w oczach. I jak tu się wkurzać na kogoś takiego? Próbowała się jeszcze trochę złościć, jednak nic z tego nie wyszło. I jeszcze na dodatek zaczęło jej burczeć w brzuchu.
-Owszem. Nienawidzę jej. - przyznała mu rację. Zgrabnie zeskoczyła z łóżka i usiadła przy stoliku, zabierając się za swoje śniadanie.

Valerian Lestrange

- smacznego..- odparł Valerian z uśmiechem spoglądając na nią jak je z apetytem - muszę dbać o Twoje piękne kształty bo jeszcze mi zmizerniejesz..

Rosalie Lestrange

-Coś czuję, że w najbliższym czasie tylko Ciebie będzie to obchodzić. Przynajmniej dopóki moje rodzeństwo nie odrośnie. - posłała mu nieco wymuszony uśmiech. Śniadanie było pyszne. W końcu coś innego, niż te chińskie gówna.

Valerian Lestrange

- to, że w życiu Dracona i Liliany pojawiły się nowe dzieci, to nie znaczy, że o Tobie, Sophie i chłopcach zapomną..chociaż jakby to najbardziej patetycznie nie zabrzmiało..- odpowiedział przyglądając się jej z uwagą - po za tym pomyśl jak chcesz być postrzegana..jako dziecko łapiące się matczynej spódnicy, czy jak dorosła..jeśli jak dorosła - kontynuował swój wywód - na pewno rozumiesz, że małe dziecko potrzebuje dużo uwagi i nie będziesz się o to boczyć..jeśli zaś jesteś dzieckiem, ciągle będziesz wypominać im to, że nie poświęcają Ci wystarczająco dużo uwagi i chociaż będziesz potrafiła rozwiązywać swoje problemy sama, nie będziesz tego robiła tylko dla tego by zwrócić na siebie uwagę...cóż..Twoja ironia była nazbyt wyczuwalna..- wytłumaczył się widząc jej zdziwione spojrzenie

Rosalie Lestrange

-Oj no dobra. Nie muszę być całe życie oczkiem w głowie mamusi. Przeżyłam Nathaniela, to i małych przeżyję. Zresztą masz rację. Czas, żeby moja mama też zaczęła żyć, a nie wszystko podporządkowywać nam. - odpowiedziała, kończąc jeść tosta. - Dobrze tatusiu, już to rozumiem. Daj mi jeszcze buzi w czółko na zakończenie.

Valerian Lestrange

Valerian uśmiechnął się i wyciągnął do niej rękę
- podejdź zatem ..

Rosalie Lestrange

Dziewczyna otarła usta serwetkę i podeszła do wampira, nadstawiając głowę do pocałunku.

-Całuj zatem..

Valerian Lestrange

Mężczyzna uśmiechnął się i przyciągnął ją do siebie po czym pocałował namiętnie
- może nie po ojcowsku, ale myślę, że taka forma pocałunku bardziej Ci odpowiada..- wyszeptał jej do ucha gdy już usadził ją sobie na kolanach - nie mniej jednak mogę spełnić Twoje żądanie..