www.starozytnyhogwart.fora.pl

Valerian Lestrange

- interesuje mnie wszystko co jest związane z Tobą kwiatuszku..- mruknął jej do ucha. Jego chłodny oddech jak zwykle spowodował dreszcz na szyi. Wampir uśmiechnął się, przeskoczył przez oparcie ławki i miękko wylądował na siedzisku obok dziewczyny - wiesz, jak się złościsz, wyglądasz jeszcze bardziej uroczo niż normalnie..- dodał złośliwie

Rosalie Lestrange

Rosalie westchnęła cicho i zatrzasnęła książkę.

-Daruj sobie Valerian. Sprawia Ci to tyle radości, że mnie denerwujesz? - odwróciła się w jego stronę i spojrzała z jeszcze większą złością. - Naprawdę? No co Ty nie powiesz? - jej oblicze momentalnie złagodniało. - Niezmiernie się cieszę, że wpadłeś - jej głos był pełen słodyczy.

Valerian Lestrange

- no ja doskonale o tym wiem..- mruknął i bez pardonu jednym ruchem posadził ją sobie na kolanach - nie zapominaj, że wiem co kłębi się w Twojej, śliczniuchnej, słodziutkiej główce..- zacmokał rozbawiony i uśmiechnął się widząc jak kąciki jej ust zadrgały - znowu masz tą białą sukienkę, jak taka dziewica orleańska..

Rosalie Lestrange

-Puszczaj mnie! - jęknęła, kiedy posadził ją sobie na kolanach i ani trochę nie miał ochoty puścić. Rose zastanawiała się, po co to robi? Żeby ją jeszcze bardziej wkurzyć, czy bardziej sprawić przykrość. Najbardziej jednak irytowało ją to, że ucieszyła się, kiedy go zobaczyła. - Tamta była inna, gdybyś nie zauważył. Dłuższa - dodała, widząc powątpiewanie w jego oczach.

Valerian Lestrange

- aaa to jakiś znak dla mnie? krótsza sukienka?..- spytał z prowokującym spojrzeniem. Po chwili zauważył jednak coś co go zszokowało. W jej oczach pojawiły się łzy - Rose...- spojrzał na nią ostrzegawczo. Nienawidził gdy ktoś przy nim płakał. Nigdy nie wiedział co ma w takiej chwili począć. Zawsze bał się takich chwili, czuł się wtedy nieswojo jak większość wampirów. Wiedząc czego dziewczyna oczekuje po prostu ją przytulił - zostawić Cię samą? - spytał po chwili ciszy. Takiej odpowiedzi właśnie potrzebował.

Rosalie Lestrange

Już od pewnej chwili Rosalie nerwowo zaciskała palce na materiale sukienki, na siłę próbując powstrzymać łzy cisnące się jej do oczu. Miała ochotę płakać. Bo wcale nie pogodziła się z myślą, że nigdy nie będzie z Valerianem. Wcale nie przeszło jej wrażenie, że została po prostu wykorzystana. A teraz wampir zachowywał się, jak gdyby nigdy nie doszło między nimi do kłótni. Wtuliła twarz w jego ramię i oddychając powoli próbowała się uspokoić. - Przecież już to zrobiłeś. Poza tym, to przez Ciebie, więc męcz się teraz - szepnęła.

Valerian Lestrange

Wampir zmarszczył brwi. W pierwszym odruchu chciał ją od siebie odsunąć. Nie będzie pozwalał by jakakolwiek dziewczyna mówiła do niego w ten sposób. Niegdyś pewnie by to zrobił bo wyraźnie mu nie zależało. Nigdy. Wykorzystywał kobiety i dziewczyny bez mrugnięcia okiem. Teraz..było inaczej.
- pamiętasz moje ostrzeżenie na początku Rose?.."nic nie mogę Ci obiecuję", sama zgodziłaś się na taki układ, nie możesz mieć więc do mnie pretensji..trzeba ponosić konsekwencje za swoje decyzje..

Rosalie Lestrange

I co z tego, że było inaczej, skoro i tak Rose tego nie czuła? Była w totalnej rozsypce i nie potrafiła sobie z tym poradzić. Ile mogła męczyć przyjaciółki, które i tak ofiarowały jej mnóstwo wsparcia. Chwile spędzane z Howardem przynosiły jej tylko chwilę zapomnienie. Potem wracała do pokoju i czuła się jeszcze gorzej niż wcześniej.

-Najlepiej tak powiedzieć. Teraz możesz mieć czyste sumienie, bo to wszystko moja wina.. - westchnęła ciężko, starając się ukryć pretensje w swoim głosie.

Valerian Lestrange

- sumienie?..Rose..ja nie mam sumienia i nie wiem kiedy to do Ciebie dotrze..- odparł bez ogródek w końcu ją z siebie zsuwając. Oparł się o balustradę i zapalił jednego ze swoich ulubionych papierosów. Zbyt bardzo mu na niej zależało by dopuścić ją do siebie. Zbyt bardzo mógł ją skrzywdzić, a tego nigdy by nie chciał

Rosalie Lestrange

Rosalie usiadła z powrotem na ławce i przez dłuższą chwilę nie mówiła kompletnie nic. Słowa cisnęły się jej do ust, jednak nie były to słowa, które chciałaby wypowiedzieć.

-Dlaczego to robisz Valerianie? Raz jesteś taki czuły, a raz zamieniasz się w kamień? Dlaczego mi to robisz? - poniosła na niego pełne smutku, nieco jeszcze szkliste, oczy.

Valerian Lestrange

- bo nie chcę Cię zabić..- wyszeptał. Przeskoczył przez balustradę i ruszył po woli przed siebie. Chciał być jak najdalej od tej altany. Bał się. Bał się, że ulegnie jej prośbom i maślanym oczom. Zbyt mocno na niego działała. Zdecydowanie zbyt mocno. On nie zamierzał dać za wygraną.

Rosalie Lestrange

Rosalie westchnęła cicho, słysząc jego słowa. Potem przymknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Potrzebowała chwili spokoju i ciszy. Sama już nie wiedziała, co ma robić, bo Valerian był taki uparty.

-Przecież nie zabijesz.. - odezwała się cicho, zdając sobie sprawę, że słyszy ją doskonale. - Rozumiem Cię, znaczy nie rozumiem, ale.. przecież nigdy nie straciłeś panowania nad sobą przy mnie..

Czuła, że znów nie da to żadnego efektu, że może mówić i mówić, a Valerian i tak zrobi swoje albo jeszcze znów się na nią zdenerwuje. Wszystko jednak było lepsze, niż patrzenie na jego plecy, gdy odchodzi.

Valerian Lestrange

- istnieje jedna sytuacja, w której mógłbym stracić..- odparł zatrzymując się - zazwyczaj w takich momentach nie lubię się ograniczać..dlatego nie pozwoliłem na to żebyś ze mną spała Rose..- dodał i odwrócił się - gdybyś była bardziej odpowiedzialna, wiedziałabyś, że jestem niebezpieczny, ale do Ciebie to po prostu nie dociera..mam rację ?

Rosalie Lestrange

-Czy Ty myślisz, że mi tylko na seksie zależy?! Przecież Ty to zaproponowałeś.. - zerwała się z ławki i przeszła te kilka kroków, które ich dzieliło. - Może i nie dociera. Tak samo jak do Ciebie, że...że jesteś dla mnie ważny i to, jak żyję teraz nie jest dla mnie życiem.

Valerian Lestrange

- więc to teraz moja wina bo zaproponowałem? - westchnął spokojnie - gdybyś o tym nie myślała to nawet nie poruszył bym tego tematu..- dodał nachylając się nad balustradą bo tylko ta ich dzieliła