www.starozytnyhogwart.fora.pl

Tom Riddle

Chłopak westchnął ciężko. Nienawidził tych tematów i momentów, w których Sophie traciła zapał do życia i nienawidziła swojej ciąży.

-Wczoraj jeszcze byłaś szczęśliwa z tego powodu, że ją masz - westchnął z nostalgią.

Sophie Riddle

- córkę...owszem...ale samą ciąże..brzuch, senność, puchnące stopy...NIE!..- syknęła - i to Twoja wina..- odparła twardo - czy Ty w ogóle wiesz jak ja się czuje ?...jak wiloryb !

Tom Riddle

-Mam Cię przepraszać jeszcze długo? Robię to od sześciu miesięcy i staram Ci pomagać jak mogę, a temat winy już przerabialiśmy, więc błagam Cię Sophie, chcesz mi czynić wyrzuty, to zrób to jutro, a nie w święta - spojrzał na nią błagalnie.

Sophie Riddle

- a co mają do tego święta?!..mam na jeden dzień udawać że wszystko jest ok?...błagam..- prychnęła - Tom wyjdź stąd..- dodała po chwili ciszy - nie chce teraz z Tobą rozmawiać..

Tom Riddle

-Co ja mówię? Jeszcze godzinę temu byłaś przeszczęśliwa. Krótka drzemka i to jakiś.. obrót o 180 stopni. Masz rację, zostań tu i śpij. Dobrej nocy - warknął i wyszedł na korytarz.

Sophie Riddle

____________________________________________

Minął już miesiąc od urodzenia Louise, a Sophie była co raz bardziej dopita. Przytłaczało ją to, że już nie może być tą samą osobą co kiedyś. Rose była w Howartcie, a ona siedziała nonstop w domu. Z Tomem widywała się rzadko bo albo siedział w pracy, albo latał na treningi do Bellatriks i jak wracał do domu to prawie cały czas spędzał z córką. Jak wracał do sypialni Sophie już spała, a jak rano się budziła już go nie było.

Tego dnia było już na prawdę późno. Dziewczyna nie dała jednak za wygraną i postanowiła poczekać. Prawie powróciła do dawnej formy, oczywiście tak krótki czas zawdzięczała genom. Założuła błękitną koszulkę nocną i szlafrok w podobnym odcieniu po czym usiadła na łóżku z założonymi rękoma i zaciętem wyrazem twarzy.

Tom Riddle

Nie było tak, że Tom jej unikał. Ubolewał nad tym, że nie mogą tyle czasu spędzać razem. Pracował jak tylko mógł, bo doszedł do wniosku, że musi być w stanie, w razie czego, utrzymać rodzinę. Czasem myślał, że powinien przystopować, jednak pragnienie bycia kimś było zbyt silne. Dzisiaj jednak urwał się wcześniej, chociaż i tak było już grubo po 21, kiedy w końcu dotarł do domu. W dłoni trzymał mały bukiet kwiatów. Dawno już nie dał żadnych Sophie. Po cichu wślizgnął się do jej komnaty.

-Miałem nadzieję, że nie będziesz jeszcze spała - powiedział cicho.

Sophie Riddle

- coś takiego...to Ty jeszcze pamiętasz o moim istnieniu..? już myślałam, że przychodzisz tutaj tylko z uwagi na Louise..- dziewczyna była szczerze zazdrosna o uwagę jaką chłopak poświęcał ich córce, a nie jej. Nie była jeszcze gotowa do roli matki, dlatego też często zachowywałą się irracjonalnie.

Tom Riddle

-No właśnie, jak wracałem z pracy to... - uśmiechnął się niepewnie i koniec końców nie skończył zdania. To nie był humor na żarty. - Pamiętam o Tobie. Tak bardzo skupiłem się na byciu dobrym ojcem, że zapomniałem o byciu dobrym chłopakiem. Ciężko mi się w tym odnaleźć, a co dopiero Tobie.. pomyślałem, że może Ci się spodobają, bo jest zima, a ja dawno nie dałem Ci kwiatów, i nie będziesz na mnie zła.. chociaż o ułamek procenta.. - wyciągnął przed siebie dłoń z kwiatami i przygryzł lekko wargę, patrząc na nią z niepewnością.

Sophie Riddle

Sophie spojrzała tylko na kwiaty urażona po czym odwróciła sie od niego
- takim świetnym chcesz byc ojcem to nocuj w dziecięcym pokoju..- rzuciła oschle

Tom Riddle

Chłopak skrzywił się nieznacznie. - Sophie, wiesz, że nie to mam na myśli. Wy kobiety od razu macie coś w sobie, że wiecie, co z takim maluchem należy robić, ja nie. Jeśli przesadzam, to mi to po prostu powiedz.

Sophie Riddle

- przesadzasz?! zajmujesz się nią lepiej niż ja ! ja nie wiem co mam z nią robić !..przeraża mnie...nie mogę na nią patrzeć ! Liliana patrzy na mnie jak na jakąś wariatkę..Narcyza chodzi za mną i próbuje mnie przekonać..jestem sama z tym wszystkim..a ty cały czas łazisz do tego małego potworka ! - wrzasnęła ze łzami w oczach. Była już na granicy wytrzymałości

Tom Riddle

Właśnie z tego powodu tak dużo czasu spędzał w pracy lub z Bellatriks. Tam wszystko było proste. Nawet jeśli obrywał od Bellatriks, to przynajmniej wiedział, za co obrywał. A Sophie stała się nieobliczalna i praktycznie nie ważne, co by nie powiedział, to potrafiła zrobić mu o to awanturę.

-Sophie... nie jesteś sama, czemu mi tego nie powiedziałaś? Nie chcę byś była z tym sama, chcę Cię wspierać, ale muszę wiedzieć, co się dzieje - powiedział cicho. Czuł się jak żołnierz pośrodku pola minowego.

Sophie Riddle

- oczywiście! zawsze muszę wszystko Ci mówić..wskazywać drogę..no po coś jesteś do cholery ! nikt nie karze Ci pracować ! czas powinieneś spędzać ze mną !...Ty nigdy mnie nie rozumiesz..- odparła siadając na brzegu łóżka - dlaczego tak dużo czasu spędzasz z Bellatriks ?- spytała nagle nie patrząc na niego

Tom Riddle

-Nie wszystko, ale chociaż cokolwiek! Prawie nie rozmawiamy ze sobą, bo albo mnie unikasz albo się kłócimy. I nie chcę, żeby to wszystko tak wyglądało - Nawet jeśli na początku podniósł głos, to momentalnie się wyciszył. Nie lubił na nią krzyczeć. - Uczy mnie czarnej magii i nie tyle czasu, tylko dwa wieczory w tygodniu.