www.starozytnyhogwart.fora.pl

Rosalie Lestrange

W pewnym oddaleniu od domu, na skraju małego zagajnika stoi altanka w typowo antycznym stylu. Cała jest biała, a doryckie kolumny porasta pnącze. Jest to jeden z najpiękniejszych zakątków ogrodu. Wokół kwitną róże i inne, doskonale skomponowane pod względem zapachu i koloru, kwiaty.

***

Minęło już kilka dni od ich wyjścia nad jezioro. jej rana na łopatce była już praktycznie zagojona i to bez żadnych blizn. W domu panował straszy chaos. Kiedy tylko wrócili, Liliana oznajmiła wszem i wobec, że za trzy tygodnie biorą ślub, korzystając z faktu, że Czarnego Pana nie ma, a sama jego nieobecność miała się przeciągnąć. Zarówno Narcyza, jak i po części Liliana, całymi dniami nie rozmawiały o niczym innym. Bliźniacy już dawno ewakuowali się z domu, wynajdując jakąś niezwykle ważną pracę. Nate i Scorpius, od momentu zakupu mioteł, które nawet w Rosalie wzbudziły podziw, ćwiczyli grę w Quiddicha z przerwami jedynie na jedzenie, sen i ewentualną naukę. Już dwa razy służba musiała wprawiać nowe szyby w oknach.

Rosalie tymczasem leżała na kanapie w salonie i mimowolnie słuchała szczebiotania Liliany i jej kilku znajomych. Przed sobą miała podręcznik do transmutacji, który z zapałem czytała. Jutro miała zaliczać semestr z tego przedmiotu. Od czasu do czasu zamieniała stojącą przed nią filiżankę w różne przedmioty, oczywiście z coraz lepszym efektem. W końcu poniosła się z kanapy, zebrała swoje rzeczy i ruszyła w stronę wyjścia.
-Zwariować można z tym waszym szczebiotaniem.-Puściła matce oczko i wyszła z pomieszczenia.
Przez krótką chwilę spacerowała po ogrodzie, aż w końcu doszła do rzekomej altanki, tam rozsiadła się wygodnie i kontynuowała przerwaną naukę.

Valerian Lestrange

- cóż..ciekawe treści..- szepnął jej Valerian do ucha, który od pewnego momentu stał za nią. W końcu wszedł po stopniach do altany i usiadł na przeciwko niej z zawadiackim uśmiechem. Włosów nie miał dzisiaj związanych, a jego koszula nie była do końca dopięta przez co jeszcze bardziej zapierał dech w piersiach - pozwoliłem sobie spakować już Twoje rzeczy i przenieść je do de Lore..jutro wyjeżdżamy..- oznajmił rozbawiony obserwując jej minę

Rosalie Lestrange

Rosalie podskoczyła lekko, zaskoczona jego obecnością.
-Ciekawe, nie ciekawe. Konieczne.-Westchnęła przeciągle, z wdzięcznością na twarzy zamykając podręcznik. Każdy powód do przerwy jest dobry. A potem odwróciła się w jego stronę i na moment zamarła z lekko otwartymi ustami.-Więc udało Ci się do końca przekonać mamę? Dzisiaj rano jeszcze kręciła nosem.-W jej oczach pojawiła się radość.

Valerian Lestrange

- Twojej mamy nie trzeba długo przekonywać..- odparł z niewinny uśmieszkiem - Suniv przepyta Cię jutro przed wyjazdem..a teraz to właściwie możemy już iść..- dodał wstając i wyciągnął do niej rękę

Rosalie Lestrange

-No chyba Ty..-roześmiała się. Męczyła ją już od kilku dni, a ona nadal była przeciwna.-Czysta formalność.-Dziewczyna wzruszyła ramionami. Przez ostatnie kilka dni cały swój czas poświęcała na naukę. Efekty były naprawdę widoczne.-Do de Lore?-Podała mu dłoń i również wstała.

Valerian Lestrange

Po chwili ani dziewczyny, ani wampira nie było.

Rosalie Lestrange

________________________________

Noc była cicha i spokojna. Cały dzień panował nieznośny upał, a wieczór stał się przez to przyjemnie ciepły. Dziewczyna leżała na kamiennej ławie, która nagrzała się od słońca. Miała na sobie długą do ziemi, białą i zwiewną sukienkę. Patrzyła na dom; w salonie siedziała Narcyza i Lucjusz oraz Anastazja. Na balkonie bawili się Scorpius, Nathaniel i wyjątkowo Vivianne. Widziała zapalone światło w pokoju rodziców, a także cienie Sophie i Toma, przytulonych do siebie. Widziała też Williama siedzącego w oknie z papierosem, w jego pokoju było ciemno, a on sam siedział bez ruchu już kilkanaście długich minut.
Czuła się szczęśliwa, bardzo szczęśliwa. Od tego obrazu bił taki spokój i harmonia..w końcu czuła, że należy do jakiegoś świata i jest to ten wymarzony świat.
Zamyśliła się tak mocno, że nie usłyszała niczyich kroków.

Valerian Lestrange

Valerian uśmiechnął się widząc, że dziewczyna jest kompletnie nieświadoma jego obecności i przysunął się bliżej. Jedną ręką chwycił ją w pół, a drugą z wyczuciem za kark i odchylił jgo tak by mógł ustami dostać się do jej szyi
- powinnaś być bardziej czujna moja droga..- wyszeptał jej do ucha i z zadowoleniem obserwował jak dziewczyna dostaje gęsiej skórki

Rosalie Lestrange

Rosalie pisnęła cicho, kiedy złapał ją w ten sposób. Kiedy spostrzegła, że jest to Valerian, na jej twarzy pojawił się uśmiech. Jednak serce nadal biło nieco szybciej, niż powinno.
-Poczułam się jak u siebie, więc straciłam czujność.-Wytłumaczyła się.

Valerian Lestrange

- poczułaś się? - przechylił lekko głowę zdziwiony i puścił ją powoli - myślałem, że jesteś u siebie..- odparł opierając się o jedną z kolumienek. Zapalił jednego ze swoich papierosów i zaciekawiony wbił w nią w nią spojrzenie

Rosalie Lestrange

-Teoretycznie tak i nie wiem, skąd to dziwne wrażenie, jakbym jednak była tylko w gościach. Takie dłuższe wakacje. Może przez to, że jest mi tu tak dobrze, i że cały czas bałam się, że to się skończy i znów będziemy tylko cieniem rodziny, jak kiedyś.-Zaczęła mówić dopiero po chwili, najpierw długo formułowała to, co chciałaby powiedzieć.

Valerian Lestrange

- jak widzisz, wszystko się zmienia..- uśmiechnął się lekko - masz ochotę iść ze mną na jedno z wampirzych..hmm..spotkań, przyjęć..nie wiem jak to nazwać..oczywiście możesz zabrać ze sobą Sophie, Toma, albo Williama..- zaproponował po chwili zastanowienia

Rosalie Lestrange

-Jak na razie, wszystko na lepsze.-Odwzajemniła uśmiech.-Ale teraz, zaraz?-Spojrzała na niego z zainteresowaniem. Świat wampirów bardzo ją pociągał i nigdy nie przegapiła by okazji do dalszego poznawania go.

Valerian Lestrange

- nie, za trzy dni dokładnie..- uspokoił ją. - a teraz..- wyrzucił niedopałek i przyciągnął ją do siebie po czym uniósł tak by nie musiała wspinać się na palce - możemy się oddać czemuś innemu..- mruknął jej do ucha po czym odwrócił jej brodę w swoją stronę i mocno ucałował jej usta

Rosalie Lestrange

-Dobra, zgadzam się.-Odparła natychmiast.-Postaram się wyciągnąć Willa. Ciągle tylko siedzi i smęci.-Kiedy podszedł do niej, a potem przyciągnął ją do siebie, na moment zamarła. Ostatnio miała wrażenie, właściwie nie tylko wrażenie, że Valerian chce to przerwać, a tu takie zaskoczenie. Oparła ręce na jego szyi, a kiedy chciał odsunąć głowę, zwyczajnie mu na to nie pozwoliła.